Όχι πρωινό στο κρεβάτι

Έτρεξα μες στο νερό με τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού που τώρα γνωρίζει τη θάλασσα. Νωρίς, λίγοι στην ακρογιαλιά, ησυχία και δειλά ξυπνήματα. Η στιλπνότητα του πρωινού ορίζοντα, η αγνότητα της νέας μέρας, απαλό χάδι και καλωσόρισμα. Είχα μέρες να λαχταρήσω κάτι, ό, τι κι αν ήταν αυτό, ατονία επιθυμίας και χλιαρά συναισθήματα, περιπλάνηση δίχως ενδιαφέρον όπως το βαριεστημένο βάδισμα δίπλα στα πολύβουα λούνα παρκ, στους πάγκους με τους μικροπωλητές, μαζί με τους αφημένους στη ζάλη του μεσημεριάτικου ήλιου παραθεριστές, μες στις μυρωδιές από τα ψημένα θαλασσινά και τις μπερδεμένες μουσικές από τα δεκάδες παραταγμένα μπαράκια. Με είχε παρασύρει η αργία των στιγμών, η νωχελική κίνηση των σωμάτων που ξεχύνονται στη θέρμη του καλοκαιριού, άφεση και αρυθμία.

Πρωτόγνωρη χαρά καθώς άρχισα τις απλωτές, μια χαρά αλλιώτικη, σαν ανακάλυψη μυστικού, σαν μια νέα οπτική να ανοίχτηκε μόνο και μόνο από αυτήν την πρώιμη βουτιά μερικές ώρες νωρίτερα απ’ ότι συνήθιζα.

Μέχρι πριν λίγο καιρό το είχα για κακό να σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι πριν τις δέκα ώστε και μόνο με την ιδέα ότι μπορούσε ή έπρεπε να συμβεί αυτό έχανα αποβραδίς  το κέφι μου. Δεν έβρισκα πού το πρόβλημα αφού αναπλήρωνα τον χαμένο χρόνο τη νύχτα, όταν όλοι αποσύρονταν και με άφηναν μόνη μου να φυλάω τα άγρια και τα ήμερα.

Ξαφνικά άλλαξα σπίτι κι άλλαξαν όλα. Η ανατολική του θέση με ανάγκαζε να ανοίγω τα μάτια με το πρώτο φως, ένιωθα πως ήταν τόσο δυνατό αυτό το φως που διαπερνούσε τους τοίχους και τρύπωνε σε κάθε γωνιά του δωματίου. Τον πρώτο καιρό αισθανόμουν σαν άρρωστη, αδύναμη και με βαρύ κεφάλι, μέχρι το σούρουπο ήμουν κουρασμένη και ένιωθα πως χάνω την φρεσκάδα μου και τις βραδινές προκλήσεις που ανέκαθεν με γοήτευαν. Σιγά σιγά άρχισα να το συνηθίζω. Ξεκίνησα μαθήματα πρωινής yoga και ρύθμισα την ώρα του καφέ κατά δύο ώρες νωρίτερα. Συνειδητοποίησα ότι η μέρα είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο πίστευα και οι σκέψεις της αυγής πολύ πιο χαρωπές από αυτές της νύχτας. Ένιωθα πιο αισιόδοξη και πιο ορεξάτη να δουλέψω, ακόμη και τις στιγμές της ραθυμίας τις απολάμβανα διαφορετικά, με την χαλαρότητα αυτού που ξέρει πως δικαιούται μια σπατάλη τέτοια αφού έχει ακόμη περιθώρια. Άρχισαν να γίνονται οι πιο απολαυστικές ώρες οι πρωινές, ώρες μοναχικές γεμάτες στοχασμό και όνειρα για ιστορίες και ταξίδια. Ανάλαφρα συναισθήματα και καλές προαιρέσεις, αυτοσυγκέντρωση ποιοτική, κάποια στιγμή, προς μεγάλη μου έκπληξη, έπιασα τον εαυτό μου να δυσφορεί με το σκοτάδι αυτό, για το οποίο άλλοτε ανυπομονούσα.

Ήρθα διακοπές στο σπίτι των γονιών μου και παρότι κι εδώ ξυπνούσα νωρίς, έχει γίνει πλέον καθημερινότητα, απέφευγα να πάω το πρωί για μπάνιο. Ο κόσμος είναι ανυπόφορα πολύς, έτσι που περνάς πάνω από ξαπλωμένα κορμιά για να φτάσεις στο νερό και όταν ακόμη φτάσεις, ο χώρος για να κολυμπήσεις είναι τόσο περιορισμένος που αργά ή γρήγορα θα τρακάρεις πάνω σε κάποιον. Ήταν αδύνατον να συνεχίσω έτσι. Αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Και να ‘μαι σήμερα. Οκτώ το πρωί. Η δροσιά και η καθαρή λάμψη του ήλιου και η αλμύρα. Μεγαλώνω. Αυτά που ήταν βαρετά και αδιάφορα πριν, τώρα είναι ιδανικά και όμορφα και τα χαίρομαι με την χαρά εκείνων που βγαίνουν στον κόσμο.   Παρατηρώ τις αλλαγές εντός μου με φιλοπεριέργεια και καχυποψία ταυτόχρονα, περιμένοντας όλα να συμβούν λες και είμαι ένας τρίτος άνθρωπος και με μάτι ερευνητικό προσπαθώ να ερμηνεύσω. Όχι με κόπο και αγωνία. Με αποστασιοποίηση και κάπως περιπαιχτικά του τύπου κοίτα να δεις τώρα τι κάνει αυτή και κάπως έτσι βρήκα έναν τρόπο να το διασκεδάζω.

Περιπλανιέμαι εκεί που νόμιζα πως δεν υπήρχε τίποτα πέρα από ξένες εντυπώσεις, αδιάφορες και άκαμπτη αδιαλλαξία, μα τώρα γεύομαι την ομορφιά της απλότητας και το αυτονόητο που είναι για μένα ολότελα καινούργιο. Μου αρέσει που αλλάζω. Νιώθω να απελευθερώνομαι, να αφήνομαι με πρωτόγνωρο τρόπο. Μου αρέσει που εγκαταλείπω συνήθειες ανούσιες και στεγανά και εμπόδια κατασκευασμένα από μένα την ίδια.

Ωραίο που είναι αυτό το νερό…Κρύσταλλο που ακονίζει το νου μου. Απλωσιά και διαύγεια. Σήμερα μετά από πολλές μέρες που είμαι εδώ έχω ένα διαολεμένο κέφι να γράψω.

• ← ο ψαράς
• βραδινό στο πάτωμα →