όταν φεύγω μακριά
Κάποιες στιγμές αισθάνομαι το σπόρο του κακού να πιάνει γερή ρίζα στην καρδιά μου. Άρνηση και πηχτό σκοτάδι. Φθόνος για το διπλανό. Έχθρα για το φίλο. Απέχθεια για τον εαυτό. Όταν κάθε τι χαρμόσυνο και ηχηρό σαν την καμπάνα της γιορτής σφυροκοπάει, αντί για τη χαρά, τον πόλεμο, φωτιά θυμού θεριεύει με τον δυνατό άνεμο, καίει τα βουνά, εξατμίζει τις θάλασσες, κάνει στάχτη τα δάση. Ανείπωτη κι αρρωστημένη ευχαρίστηση το κακό μαντάτο. Δηλητήριο τρέχει από κάθε οπή του σώματος, βγάζει οσμή σάπιου κρέατος, νοτίζει κάθε σχισμή της σάρκας. Όσες φορές υποσχέθηκα και προσπάθησα να φανώ σωστή και καθώς πρέπει, με συναισθήματα αποδεκτά και καλοκάγαθα, άλλες τόσες τα ‘κανα θάλασσα, εκτέθηκα και με το παραπάνω. Όσο δυνατή κι αν ήθελα να αποδειχθώ και μεγαλόψυχη, κάτι θα ερχόταν την τελευταία στιγμή και θα δοκίμαζε τις αντοχές μου. Όταν κλήθηκα να στηρίξω τους ανθρώπους μου, πάνω που μ’ εμπιστεύονταν, τους τράβηξα τη σκάλα και αντί να ισορροπούν, τους είδα με ικανοποίηση να σωριάζονται και να γδέρνονται στο τσιμέντο. Ήθελα να ‘χω στα χείλη τους αποτύπωμα την απογοήτευση και την πικρία της συμπεριφοράς μου. Το πληγωμένο τους κεφάλι αιμόφυρτο απ’ τα χτυπήματα στον κοφτερό μου βράχο. Να επιδεικνύω ψυχρότητα και απάθεια στην κάθε τους έννοια. Να τους προδίδω και να βγάζω έπειτα τον αναστεναγμό που βγάζει ο διψασμένος που πίνει νερό μετά από ώρες στέρησης, ένα ααα ηχηρό, ηδονικό, προκλητικό, αυτάρκες. Κάτι απροσδιόριστο γέμιζε έτσι τον άδειο κόσμο μου, έπαιρνε την τέλεια μορφή απ’ το καλούπι μου, ένα είδος σπάνιο, μια αίσθηση ασύγκριτης ευτυχίας. Όμως μέχρι να πιάσει το βράδυ και να κοιμηθώ, μια συστροφή σαν νευρικό αμάξι που κάνει σπινιαρίσματα στον έρημο δρόμο, πετούσε ορμητικά τα στήθη μου προς τα πάνω. Ένας λυγμός αποτυχίας έσφιγγε τις καρωτίδες μου. Τα δόντια μου κροτάλιζαν απ’ την τρεμούλα. Όλη τη δύναμη που ένιωθα πως αποκτώ με την άπωση και το ανάστημα, την έβλεπα τώρα να γίνεται ο ξυλοπόδαρος που του πριόνισαν τα πόδια. Όλη εκείνη την απίστευτη δύναμη της απόστασης από τον εαυτό μου και τους άλλους. Μια μοναξιά ασήκωτη μες στη νύχτα. Τσεκούρι. Μ’ έσπαγε σε κομμάτια και με πετούσε μακριά στις όχθες και στα χωράφια. Μαχαίρι που με λιάνιζε και σκορπιζόμουνα σε χίλια μέρη, σε χίλιες χώρες. Γινόμουν το τρίμμα της μοίρας, η σκόνη της επιλογής. Αδύναμη ύλη, ασήμαντη, αόρατη όπως τα σωματίδια του ανοιξιάτικου αέρα. Γινόμουν το τίποτα. Τρύπωνα στα ρουθούνια και στα πνευμόνια των ανθρώπων. Τους έφερνα αλλεργία, φτέρνισμα σπασμωδικό, βήχα τυραννικό, δάκρυα στα μάτια. Μια ενοχλητική περίπτωση, αλήθεια. Κι όμως, η δυστυχία τώρα ήταν ακόμα καλύτερη απ’ την προηγούμενη ευτυχία. Το αίσθημα της καταστροφής μου ‘δινε κι άλλη δύναμη κι άλλη δύναμη κι άλλη. Θωράκιζε ακόμη περισσότερο το πετσί μου. Κι ο πόνος πια δεν ήταν πόνος ανθρώπινος. Ήταν ο πόνος του αγριμιού που αργοπεθαίνει μόνο του και περιμένει να χαθεί για πάντα απ’ αυτή τη γη, αφημένο σε μιαν άκρη, κάπου, που δεν περνάει κανείς, πέρα από μάτι άγρυπνο, έξω από έλεος ή προσευχή κάθε θεού κι ανθρώπου.
Γεια σου, jim! Ευχαριστώ!
καλημερα , ομορφη γραφη…
Να είσαι καλά, xristina! Εγώ σ’ ευχαριστώ!
Πόσες φορές γέλασα , προβληματίστηκα, δάκρυσα , διάβασα , πόσα ευχαριστώ αλήθεια !!!
Κάποτε τα βάζω με τη μοναξιά μου. Τα σιωπηλά πρωινά και τα χαοτικά σημειωματάρια. Όμως, όταν παίρνω μηνύματα όπως αυτό, leon, καταλαβαίνω πως πάντα θα αξίζει τον πόνο και τον κόπο.
Μας έχεις γίνει απαραίτητη
το ξέρεις;;; είσαι η ψυχή μας…
Σε γνωρίζω πάνω από δυο χρόνια
κι έχω πάρει τόσα πολλά από εσένα!!!
Πάντα να μας χαρίζεις στολίδια κίνητρα
νοήματα και σκέψεις
Καλησπέρα Νικόλα, ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τα ωραία λόγια! 🙂
κ. Θεντα ,γράφετε πολύ όμορφα πράγματα στο μπλογκ σας που μας έχουν εντυπωσιάσει! Νικόλας Δ.
Γεια σου, Petro..όμορφο, αληθινό, σπαρακτικό, σ’ ευχαριστώ!
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ενός λεπτού σιγή
envitec, δεν ξέρω να απαντάω καλά στα σχόλια, νιώθω όμως στην εντέλεια τα κύματα της αγάπης 🙂
Πολύ ωραίο Θεντα μου…. και να ξέρεις.. μπορεί να μην αφήνω σχόλια αλλά πάντα.. μα πάντα σε διαβάζω και σ’ αγαπάω επίσης! 🙂
Ξένια, να είσαι καλά!
Theda ελπίζω να μην σταματήσεις ποτέ να γράφεις και να δημιουργεις!
Μου έχεις χαρίσει μοναδικές στιγμές διαβάζοντας σε
Καλημέρα, ΛΙΝΑ..σε φιλώ!
Αυτή ειναι τελικά η αγαπημένη μου ανάρτηση …..
Καλό ξημέρωμα!
Στον τυφώνα χέρι με χέρι. leonida, μείνε κοντά.
Είναι το πρώτο μου σχόλιο !!! Διάλεξα να γράψω εδώ γιατί είναι ωραία όταν υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα μέσα στον τυφώνα της εποχής
Εγώ σ’ ευχαριστώ, SOTIRI. Να είσαι καλά!
Η ζωή είναι ωραία, όταν εκτιμάς τα πάντα !!
Θαυμάσια ανάρτηση.
Ευχαριστούμε πολύ !!
Καλώς ήρθες, Καίτη! Καλώς ήρθες!
Τι όμορφα που γράφεις! Μόλις έπεσε στην αντίληψη μου το blog σου..Είσαι ειλικρινής και αυτό μετράει πολύ!
Καλησπέρα, Φαίη! Σ’ ευχαριστώ. Μοιάζουμε οι άνθρωποι.
Τα λόγια αυτά είναι φτερά. Σ’ ευχαριστώ. Καλό σου βράδυ, Φώτη!
Γεια σου, Vicky! Δεν ξέρω πώς είμαι, ειλικρινά. Μα θέλω να είμαι ο εαυτός μου.
ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ,ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΕΤΣΙ!!!!!!!!!!!!!!!
Η δημιουργος θα πρεπει να ειναι υπερήφανη οταν βλεπει τον καθρεφτη…και ευτυχισμενη……και ευχη μου -να ειναι παντα ετσι…
Καταπληκτικό!
Ίσως απο τα πιο δυνατά σου κείμενα
Έχω νοιώσει το συναίσθημα αυτό και πράγματι έχεις καταφέρει να το αποτυπώσεις με μοναδικό τροπο
Έτσι κάπως σας συναντώ και με συναντάτε. Ευχαριστώ!
περα απο την αιτια οποια κι αν ειναι ειναι απιστευτο αυτο που διαβασα…η περιγραφη των συναισθηματων εχει αποδοθει με τροπο που κανει τον αναγνωστη να βιωνει το συναισθημα της περιγραφης σου, το παντρεμα του αρνητικου με το θετικο, την ελξη με την ρηξη το φουντωμα της καρδιας……πραγματικη λογοτεχνια!!!!!!
Ανατριχιαστικό το ανθρώπινο.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ…
Καλώς σε, tzotza! Χαρά δική μου να σε βρίσκω!
Αγρίμι με τόση ευαίσθητη ψυχή
Χαίρομαι κάθε φορα που σε διαβάζω!
Καλημέρα, Κική! Σ’ευχαριστώ πολύ που πέρασες..
Ναι, aneros. Και με τον πιο επώδυνο τρόπο.
καλημερα γλυκια μου!!ποσο δικιο εχεις!!
Η αλήθειες μας φέρνουν πιο κοντά!