ξύπνημα το καλοκαίρι

Ανοίγω τα μάτια και σκέφτομαι πως είμαι παιδί με τσίμπλες στα βλέφαρα από ύπνο ανέφελο και χορτασμένο. Τα σχολεία έκλεισαν, τα μαθήματα είναι παρελθόν που θα ξαναγυρίσει βέβαια, μα τώρα όλα μοιάζουν μια ανεμελιά τελεσίδικη, τίποτα δεν είναι άξιο να με στριμώξει, ούτε καν η στοίβα με τα εξωσχολικά βιβλία δίπλα στο κρεβάτι μου. Δε νομίζω να διαβάσω κάτι σήμερα. Θα σηκωθώ, θα βρέξω με δροσερό νερό το πρόσωπό μου, θα βγω στη βεράντα και θα σχηματιστούν όλα κάτω απ’ τον κατάλευκο ήλιο του προχωρημένου πρωινού, όλα ξεκάθαρα με τις γραμμές και τα χρώματα, να στέκονται ακίνητα στη θέση τους, όπως τα άφησα χθες πριν ξαπλώσω. Το απέναντι μπαλκόνι με τις λουλουδάτες τέντες, η μουριά και δίπλα της άλλη μια μουριά, τα κεραμίδια και οι ενώσεις τους, τα σπασμένα κεραμίδια, οι αφρισμένοι δρόμοι. Θα ψάξω να βρω τους φίλους μου. Στο πόδι της εφηβείας σκαρώνονται όλα. Τα μυστικά αλλάζουν χέρια, τα βλέμματα ανοίγουν θέματα, το μέχρι πρότινος άκακο χνούδι του κορμιού αγριεύει, ορθώνεται, πετάει αγκάθια. Πού θα με πάνε άραγε διακοπές οι γονείς μου φέτος? Η μέρα πριν απ’ το ταξίδι του καλοκαιριού είναι πάντοτε μια μέρα αποχωρισμού και θλίψης. Πώς θα αφήσω τους ανοιχτούς λογαριασμούς και τόσες εκκρεμότητες, να πάω πού? Κάθε φορά που επιστρέφω, κάτι αλλάζει. Όπως εκείνο το καλοκαίρι, το τελευταίο βράδυ πριν φύγω για τη Σκύρο, στο σιδηροδρομικό σταθμό, λίγο πριν φτάσει το τρένο και πάρει το αγόρι, το αγόρι που ήθελα να γίνει το αγόρι μου, όταν μου ‘δωσε ένα φιλί στο στόμα και την υπόσχεση πως θα με περιμένει να γυρίσω, μα το θυμάμαι καλά σαν τώρα πως περπατούσα ώρα πολλή κάτω απ’ τον ήλιο του νησιού, δίπλα σε στάχυα ξερά, κυκλωμένη απ’ τα τζιτζίκια, πήγα σ’ ένα παλιό καφενείο να τηλεφωνήσω για να μάθω τα νέα από εντεταλμένo πρόσωπο, που μου είπε με τρόπο και μισόλογα, πως να, ξέρεις, οι μέρες ήταν πολλές, ο Στάθης κουράστηκε να περιμένει, άργησες και πια ένα άλλο κορίτσι πήρε τη θέση σου. Έκλεισα το τηλέφωνο και το μόνο που ξέρω από το δρόμο της επιστροφής είναι πως αναθεμάτιζα τις διακοπές, τη θάλασσα και τη γενναιοδωρία των γονιών μου, δεν ήθελα να δω άνθρωπο, κλείστηκα στο μπάνιο. Γιατί, μήπως με ρώτησαν? Ζήτησα εκδρομές και ταξίδια? Το μόνο που ονειρευόμουν ήταν να κάθομαι στο πυρωμένο πεζούλι κάποιας σκάλας, κάτω από μια διάφανη σκιά λεύκας πιθανόν, πίσω από κάνα μισογκρεμισμένο φράχτη ίσως, αγκαλιά με το ξανθό παιδί, μέχρι που θα μούδιαζε η γλώσσα μου, μέχρι που θα ερχόταν σφυρίζοντας λήξη του φιλιού το τρένο, μέχρι που θα ‘φευγε εκείνος, που ερχόταν από μακριά μόνο για χάρη μου. Τίποτε άλλο δεν ήθελα. Ούτε βουτιές στη θάλασσα, ούτε ηλιοβασιλέματα από ψηλά, ούτε σημάδια απ’ το μαγιό, ούτε καράβια και πελάγη, ούτε φωτογραφίες με τοπία. Ήθελα μόνο να μένω εκεί, στο σπίτι μου, να τριγυρνάω ώρες στις πλατείες που μεγάλωνα, να γράφω στο σκισμένο τζιν μου στιχάκια από τραγούδια, να περιμένω να περάσει το μεσημέρι στον κάμπο που ο ήλιος έλιωνε και τα σίδερα, όχι με κανά βιβλίο στο χέρι, προς θεού, μα με το σχέδιο πώς θα ξεμοναχιαστώ μόλις πέσει το σκοτάδι, αν θα επιτρέψω να τρυπώσει το χέρι του στη μπλούζα μου ή αν θα αντισταθώ κι απόψε πάλι, πότε θα αφήσω να πέσει επιτέλους το αμμουδερό οχυρό της άρνησής μου, πώς θα γίνει να εξαφανιστεί σε μια στιγμή ο σιδηρόδρομος, μόνο αυτά με νοιάζανε και τίποτα άλλο, ειλικρινά.

Ανοίγω τα μάτια και με το κεφάλι να πονάει αφόρητα, ξαπλωμένη στο πάτωμα, σκέφτομαι πως είμαι παιδί στην εφηβεία, αφημένο στη ρέμβη του καλοκαιριού, παραδομένο στη λαχτάρα. Σηκώνομαι και βλέπω τον ήλιο πάνω στις σκιές που κάνουν σχήματα με το φως, δεν υπάρχει τίποτε που να θυμίζει τις παλιές εικόνες, άλλος τόπος, άλλα ασάλευτα σπίτια απέναντι, άλλοι αφρισμένοι δρόμοι, μουριές πουθενά, πλάκες τσιμέντου με κεραίες, ουδέν ίχνος από κεραμίδια, οι ήχοι των κλιματιστικών τρομάζουν τα πουλιά, τα τζάμια θέλουν καθάρισμα στην παρκαρισμένη καντίνα. Μια στοίβα με βιβλία στο γραφείο μου. Δε νομίζω να διαβάσω κάτι σήμερα. Δε θα ψάξω να βρω τους φίλους μου. Στην πλάτη της ενηλικίωσης φορτώνονται όλα. Θα ανοίξω διάπλατα τα παράθυρα. Θα προσπαθήσω να δω καθαρά. Όμως πίσω απ’ τις τραβηγμένες κουρτίνες του φεγγαριού, που δεν μπορώ να διακρίνω τώρα, μα που ετοιμάζεται να φωτίσει τον ουρανό, ένα τρένο θα σφυρίξει κι απόψε τη λήξη, θα φτάσει στην ώρα του, να πάρει η ευχή, θα φτάσει, όσο κι αν επιχείρησα να πάψω το δρομολόγιο, όσο κι αν προσπάθησα να κόψω τις ράγες κρυφά μες στη νύχτα.

• ← οι καλοί άγγελοι
• ε όχι και κορτάκιας με την παραλογοτεχνία! →