Θέdα

Εμείς τα επαρχιωτόπουλα κουβαλάμε λογιών λογιών απωθημένα. Όχι έχουμε το κόμπλεξ πως δεν ντυνόμαστε σωστά. Όχι θέλουμε να πείσουμε πως τα χρόνια μας στα χωριά δεν ήταν και τόσο στερημένα χρόνια. Όχι προσπαθούμε να αποδείξουμε πως ενταχθήκαμε γρήγορα και καλά στα αστικά κέντρα. Μεταξύ άλλων έχουμε το μικροαστικό συνήθειο, μόλις βρεθούμε στην πρωτεύουσα, να τρέχουμε στα θέατρα. Στη Θεσσαλονίκη μπορεί να παίζονται του κόσμου οι παραστάσεις, στον παρακάτω δρόμο, φερειπείν, κάτω από τη μύτη μας, να μην ιδρώνει το αυτί μας, να μη μας καίγεται καρφί, αλλά με την Αθήνα είναι αλλιώς. Την προηγούμενη φορά που πήγα, δεν τήρησα το εθιμοτυπικό κι όταν επέστρεψα, άκουσον άκουσον, ένιωθα τύψεις. Λίγο καιρό μετά χρειάστηκε να ξανακατέβω, αλλά αυτήν τη φορά κανόνισα και το έβαλα στο πρόγραμμα πρώτο. Στη μια παράσταση ήταν εμπόδιο η μέρα, έπαιζε δευτερότριτα κι εγώ θα ήμουν εκεί για πσκ. Στην άλλη, η ώρα, ήταν πολύ νωρίς και δεν προλάβαινα. Αυτά τα πράγματα θέλουν μια ιεροτελεστία. Δεν ήταν δυνατό να πάω όπως όπως, δίχως να έχω την άνεση να κάνω ένα ντους, να ντυθώ σαν άνθρωπος, να φρεσκαριστώ. Στην τρίτη κανένα εμπόδιο, μα την απέρριψα γιατί διαρκούσε πάνω από τρεις ώρες και είμαι ολίγον τι νευρόσπασμα για να καθηλωθώ…

Τετάρτες ξεπορτίζω. Τα λέω με κάτι τύπους που δεν έχουν ησυχία, σ’ ένα καφέ του κέντρου, γύρω στις 8. Τις προάλλες πιάσαμε κουβέντα για την πρόοδο. Όχι, πριν ήταν καλύτερα, ο ένας, λάθος, τώρα είναι πολύ καλύτερα, ο άλλος. Οι σχέσεις, λέει, ήταν πιο ανθρώπινες, κουτσομπολιά όμως αβέρτα, στις πόλεις ζεις ελεύθερα, στα χωριά σε νοιάζονται κι οι πέτρες. Τα κάρα, τα φάρμακα, τα αλέτρια. Οι ανέσεις, το προσδόκιμο ζωής και η ποιότητα. Δεν ξέρω, αλήθεια. Το ψυγείο μου είναι no frost, μακράν εξελιγμένο σε σχέση με την παγωνιέρα. Σε λίγο με το κινητό θα κάνεις σεξ θεσπέσιο, δε θα φτουράει δίπλα του ούτε άνδρας ούτε γυναίκα και το πιο πιθανό είναι πως τα επόμενα καλοκαίρια απ’ το βατήρα της γης θα βουτάς στις πισίνες των resorts του Άρη και θα αιωρείσαι στο διάστημα με κούνια που τα σχοινιά της θα δένονται απ’ τον έναν πλανήτη στον άλλον και θα ρίχνεις στις τσέπες σου τ’ αστέρια. Αλλά, η ιστορία επαναλαμβάνεται και γίνονται ξανά και ξανά τα ίδια. Ο χρόνος περνάει και τα σαρώνει όλα, πρόσωπα, ζώα, ιδέες, πράγματα, ποδοπατάει τα πάντα, ρίχνει πάνω τους φτυαριές το χώμα. Όμως την ψυχή δεν την αγγίζει δευτερόλεπτο. Παραμένει στεγανή και δε διαβρώνεται ούτε…

Πάμε ερχόμαστε, αφήνουμε ίχνη κι ας μη τα προσέχει άνθρωπος κι ας μην τα δίνει κανένας σημασία. Κάποια πατήματα όμως θέλεις να τα πιστοποιήσεις. Να βάλεις την υπογραφή και από πάνω τη σφραγίδα σου. Να πεις «πήγα εκεί, είδα αυτό, έκανα το άλλο». Να βγάλεις την τρέλα σου, τη σκέψη σου, να κρίνεις, να παραπονεθείς, να ενθουσιαστείς, να πουλήσεις πνεύμα. Αν πάω κάπου, αν δω κάτι, αν κάνω ένα πράγμα που αξίζει να στο πω, θα το διαβάσεις εδώ μέσα. Δεν είμαι ειδική σε τίποτα. Δεν τα λέω σωστά και λογικά. Μην ψάξεις για επιστημονικές ερμηνείες κι αλάνθαστους προβληματισμούς. Μην αναρωτηθείς για την αντικειμενικότητα και τη βαρύτητα των όσων λέω. Θα σου πω μόνο αυτό που ένιωσα, που έζησα, όπως το έζησα, που σκέφτηκα ανάλογα με το ερέθισμα και τη στιγμή και τίποτε παραπάνω. Μη με παρεξηγήσεις. Έχω κάτι φίλτρα διαστρεβλωτικά, κάτι οπτικές αλλοιωμένες, προσεγγίσεις βασισμένες σε αναμνήσεις, παιδικές ηλικίες που με σημάδεψαν, ημιμάθειες, συναισθηματικές φορτίσεις, παγιωμένες γνώμες, συμπλέγματα αθεράπευτα, μπούσουλες πειραγμένους από τραύματα και προλήψεις, σύνδρομα κι απωθημένα που θα κάνουν τη γνώμη, γνώμη μου. Αυτό είναι το σχήμα της πατούσας μου. Το ασήμαντο χνάρι μου στην άμμο, στο χιόνι, στη λάσπη, στο, υγρό ακόμη, τσιμέντο του χρόνου.