αερόστατο

Ωραίο πράγμα τα όνειρα. Φτερό στην πλάτη. Πάντα ονειρεύομαι το αερόστατο. Από μικρό κορίτσι. Δεν ξέρω πότε κι αν τα καταφέρω. Ίσως σε κάποιο ταξίδι στην Καππαδοκία. Να ξυπνήσω, λέει, με το χάραμα και να πετάξω πάνω απ’ τα παράξενα ορεινά σχήματα με το φόβο πως θα γκρεμιστώ στην πιο μυτερή κορφή με το πρώτο άτσαλο φύσημα του ανέμου. Δεν ξέρω, αλήθεια. Ίσως κάποτε αποφασίσω να πάρω μέρος σ’ εκείνο το ξακουστό φεστιβάλ στην Ελβετία. Πάνω από τα καταπράσινα λιβάδια μ’ ένα χρωματιστό αερόστατο, ζωγραφισμένο με κόκκινα, μπλε και κίτρινα τρίγωνα, τετράγωνα και ρόμβους, να γράψω κύκλους και ζιγκ ζαγκ στον ουρανό κι ν’ ανεβώ πιο ψηλά απ’ όλους. Η τρελή Ελληνίδα βγήκε πρώτη, θα φωνάζουνε, θα γελάν και θα πειράζονται κι εγώ θα καμαρώνω με το παράσημο στο πέτο και θα ζεσταίνω τη ραχοκοκαλιά μου κάτω απ’ τη θεριεμένη φλόγα της νικηφόρας μπάλας.

Με ποιο μπαλόνι, άραγε, θα καλπάσω τους φόβους και τις τύχες μου? Σε ποιο καλάθι θα κρεμάσω τα σακιά της άμμου? Ιδέα δεν έχω. Δε θέλω να έχω. Θέλω ένα πρωινό κάποιου φθινοπώρου, μόλις ξυπνήσω, να κοιτάξω απ’ το παράθυρο και να με περιμένει απ’ έξω μια ζαρωμένη γιγάντια φούσκα έτοιμη να τεντωθεί απ’ τη φωτιά, έτοιμη να με πάει βόλτα στα πουλιά. Ίσα που θα προλάβω να πλυθώ, ίσα να ντυθώ, να φράξω το στόμα μου μ’ ένα μπισκότο και με λαχανιασμένη αναπνοή να κόψω τα σχοινιά και ν’ απογειωθώ, να χαθώ στο φως της μέρας που θα μ’ αγκαλιάζει με τον ήλιο της, θα ρίχνει στο πρόσωπό μου τα μαλλιά ο δροσερός αέρας και να φύγω, να χαθώ, να πάω, να πάω… αλλού και μακριά. Μα να ξαναγυρίσω.

Εκτός απ’ το όνειρο, να κι η πραγματικότητα:

Πάντα νοσταλγώ το μικρό μου μέρος. Την γκρίζα, μια σταλιά, κωμόπολη, το σπίτι μου, τους φίλους μου, τους τότε έρωτές μου. Στη Σκύδρα μεγάλωσα, που οι νότιοι την περνούσαν για νησί κι οι βόρειοι αδιάφορα την προσπερνούσαν. Απ’ την Καλών Τεχνών, προτίμησα τη Φιλοσοφική και ώρες ώρες τραβάω τα μαλλιά μου. Ίσως όλα καλώς καμωμένα. Με το θέατρο τα βρήκαμε αλλού κι αγαπηθήκαμε για χρόνια. Με πόσα δεν καταπιάστηκα! Ενθουσιαζόμουν, ξεκινούσα, έτρεχα, μα κάτι έσκαγε σαν λάστιχο στο δρόμο. Εδώ και καιρό στη συγγραφή. Μ’ αρέσει. Για να δούμε. Βαριέμαι εύκολα. Κι όμως αυτήν τη φορά δε μου συνέβη ακόμα. Ελπίζω να μη με βαρεθεί, πριν τη βαρεθώ. Είμαι Θεσσαλονίκη, αλλά γενικώς περιφέρομαι. Αυτά, προς το παρόν.

Υγ. γράφω το Θέdα με d, επειδή άλλοι με φωνάζουν Θέντα κι άλλοι Θέδα. Μη μου ζητάς ν’ αποφασίσω, δεν μπορώ, δεν πρέπει, δε θέλω…

Α, έχω και facebook, γιατί ό,τι κοροϊδεύεις έρχεται στο κεφάλι σου.

• ← βιβλιόμουτρο
• ο Λούσιας →